ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Νόμος Κοσμικός με παρουσίασε εντός του φωτός και ανεπαίσθητα με απέθεσε επάνω εις τον παλλόμενο πλανήτη ΓΑΙΑ εις κάποιο σημείο της (τηλεδόξου Ελληνικής χώρας) Μακεδονίας, εις το μέσο περίπου του γεννήτορος αιώνος της Αποκαλύψεως. Από την άλλη πλευρά των διαστάσεων τη μεγάλη πορεία ξεκίνησα ανάμεσα εις τους λειμώνες των άστρων  και τα νεφελώματα του Πνεύματος. Αγάπησα την Γνώσιν, την ενδογενή περισσότερο και η κατάκτησίς της με φέρνει διαρκώς πλησιέστερα εις το μεγαλείο των Θεών μου. Το τραγούδι της Ζωής μου είναι ολότελα δικό τους.

Έχω σπουδάσει εις ΑΕΙ, για να διαπιστώσω πως δεν έχουν νόημα οι σπουδές εάν η «συνείδησις» δεν είναι διαρκώς εις εγρήγορσιν. Ματαιοσπουδία. Παμπληθείς ματαιόφρονες.

Πιστεύω πως πραγματικό έργο τέχνης είναι μια δραματική απεικόνισις ενός «αδιέξοδου» εις τα όριά του. Πιστεύω πως το κάθε τι εις τον κόσμο από το ελάχιστο έως το μέγιστο έχει τον θρόνο της παρουσίας του…..

Ζωγράφισα πολλά έργα, αλλά δεν γνωρίζω ακριβώς γιατί πολλές φορές τα έχω εκθέσει (κεντρικός άξονας : α) «Το αύριο το σκότωσε μία νύχτα συναρχίνη και ακαθαίρετος κρατεί του μέλλοντος τα σκήπτρα» β) «Η αντιπαράθεσις του αρχαίου φωτός με το σκότος του παρόντος»).

 Έγραψα πολλά έργα («Δεκέμβριος – Ιανουάριος», «Αργυρούν Λυκόφως», «Αλαλαγμοί, «Όταν οι πόλεμοι πεθάνουν», «Η Δόξα που ήσουν η Γη»  «Πυθιακά λόγια», «Το γνωρίζω πως δεν το γνωρίζεις ότι το γνωρίζω πως το γνωρίζεις», «Αμφιδρομία», «Αναγκαιότης μεταξιώσεως αξιών», «Καθαίρεσις», «Φενάκων το Άγρευμα», «Αιανής», «Το «Α» του τέλους», «Άχρονη νοσταλγία», «Αινότοκος αιών», «Απολλώνιον Βάκχευμα», «Μόρσιμον ήμαρ», «Κυρίαρχον λάθος», «Απρόφατος Αποκάλυψις», «Τα αναπόφευκτα της Νεμέσεως», «Αδιάλλακτος υλισμός», «Περί Αρπαξιβίων», «Παραλάξ», «Δικαιοφθόροι και Αδικοτέκτονες», «Λοισθότατος», «Αντιμεσουράνησις», «Ελίγδην», «Προπετούς Περιπετή Πρήγματα», «Αυτογένεθλος Φύσις», «Ανομόζηλος», «Οπισθόμβροντον Αύχημα», «Εως», «Πόρος Τέκμωρ Άνθρωπος», «Η δόξα του κτήνους», «Ταξιδεύοντας το σώμα μου», «Ατρέκεια», «Βαρβαροτρόπως», «Κρίσιμος Ενιαυτός», «Ιφιγένητος», «Απροσποιήτως», «Αντιποίησις», «Αυτοπήμων», «Ηλιθιώνη Εξουσία», «Παλίμπλαγκτος», «Η πτώσις των ειδώλων», «Era Vulgaris», «Οξύμωρον το Απροσδόκητον»  κ.α.) αλλά δεν γνωρίζω γιατί ακριβώς πολλά εξ αυτών τα έχω εκδώσει. Το ίδιο και δια τα μουσικά μου έργα («Κίρκη», «Ιέρεια», «Ιεροφάντης», «Η κάθοδος του Ορφέως», «Το βλέμμα της Νεμέσεως», κ.α.)

Έννοια μου πρώτη : Η δοκιμασία του ανθρώπου και τα αίτια της σισύφειας μοίρας του.

Έννοια μου πρώτη : Η αλήθεια και η γνώσις της βαθύτερης αλήθειας των φαινομένων.

Έννοια μου πρώτη : Η ποίησις του Σύμπαντος, ο χώρος που καταλαμβάνω εις αυτήν και η   ανακάλυψις του ομφαλίου λώρου που με συνδέει με τον πρώτο ναό της Δημιουργίας.

Πίστη μου: Η Συμπαντική. «θρησκεία» της αρμονίας, του δικαίου, της αγάπης, του σεβασμού, της αξιοπρέπειας και της από τούτες τις αξίες οριοθετημένης δημιουργίας και εξελίξεως.

Απορία μου : Γιατί ξεχνάμε ότι η Ζωή ανήκει εις την Κοσμική θρυλική, «μυθολογία»; Τα έργα μας σαν λέξεις αποσπασματικά θα την αφηγηθούν και όλοι κάποια θέσι θα πάρουμε εις το κολοσσιαίο αμφιθέατρο της Λήθης να παρακολουθούμε αιώνια, δίχως αμφιβληστροειδείς, το ακίνητο άλαλο θέατρο της αλλόφωτης Αθανασίας που κυκλώνει τα έμβια εις της μιας στιγμής το υποτελές βασίλειο, παρέχοντάς τους τον ρόλο οργανικών σκιών από κάποιον άλλο κόσμο. Αν προσπαθήσουμε να κοσμικοποιήσουμε τις «λέξεις» μας και να δημιουργήσουμε την αληθινή μας Ποίησιν  μ΄ αυτές, ίσως να ακούγαμε κάποια απόκοσμη φωνή να την απαγγέλλει ή ίσως αισθανόμασταν κάποιο τέλειο θεατρικό μας να παίζεται εσαεί εις το αμφιθέατρο της Αιωνιότητας, και την πνοή της να μας διατηρεί αθανάτους…….

Κατοικώ εις την Περαία (της Θεσσαλονίκης χώρα) γνωρίζοντας πως α) οι πόθοι μας δεν επαρκούν ούτε οι ευχές αντέχουν δια να κρατήσουν σταθερούς τους κίονες του κόσμου β) Κανένας δεν συναναστράφηκε τόσο πολύ με τους Θεούς όσο οι Έλληνες  - κι ας ανοητολογούν οι «επιστήμονες» της μυθολογίας! – κι αυτό ο κόσμος δεν μπορεί ακόμη να τους το συγχωρήσει. Κανένας δεν εισχώρησε τόσο βαθιά εις τα άδυτα του πνεύματος κι αυτό ο κόσμος δεν μπορεί να το λησμονήσει. Επιτηρούν τον Έλληνα όπως κάποτε απεμόνωναν τη μαγεία, διότι φοβάται κάποιος τη μαγική δύναμη του Νου πολύ περισσότερο από την μαγεία των ψευδαισθήσεων. γ) Η ελευθερία πληρώνεται. Έτσι κατόρθωσα να ανήκω εις τους πιο ελεύθερους ψευδοπένητες κι όχι εις τους πλουσιότερους δούλους. Και κάτι άλλο: Απελώβησαν την κλεινή Ελληνία Οικουμένη. Εις την δύσμορον Γαία διαρκεί πανταχού το του Κτήνους εόρτασμα. Και η δύσμηνις Νέμεσις ως τηλέφαντος Σώτειρα αναμένει. Θα ευφρανθώ («αισθανόμενος») την πανάνθρωπον Δίκην και Ανάστασιν αλλαχού…

Καθημερινώς εύχομαι Τύχη Αγαθή εις την Ωκεανίδα (και εις την νεότητα της Οικουμένης.)