Μνήμη – Μνημώ – Μνημοσύνη
ΜΝΗμη ΜΟυ εΣΥ σαι εκείΝΗ
της νοσταλγίας μου που ανοίγεις τα φτερά
να διασχίσει την φωταύγεια
που κατακλύζει την απεραντοσύνη
της ανέγγιχτης ζωής μου.
Ο σεβασμός μου σου ανήκει
Κι αυτό ακόμη το παρόν
στα δάκτυλά σου θα καθίσει σαν πουλί
φωλεά να του προσφέρεις
στους μαγικούς κυπαρισσώνες,
στους πρόποδες τους αχανείς
του απόκοσμου και ιερού
όρους των Αθανάτων.
Μνήμη, του θανάτου ηγεμονική ερωμένη
στους κήπους του μέσα βαδίζεις
ημίφωτη Θεά
Με μαγικές θωπείες
τους άσαρκους με σάρκα σου εμφανίζεις.
Ανάλαφρα με προσκαλείς
τιμητικά για να με ξεναγήσεις
μέχρις εκεί στη χώρα των νηπιακών μου ονείρων
-σε κρίνα μεταμορφωμένα ευωδιάζουν
το άρωμα μιας μέθης παραισθητικής-
Τα θαύματα που έχασα αναδεύεις
τις πράξεις που δεν έπραξα
τις πύλες που έκλεισα στα όνειρα, ανοίγεις
τα έργα μου τα λιγοστά – ναούς – διατηρείς
και την απέραντή μου αγάπη – όμοια θάλασσα,
απ΄ άκρη σ΄ άκρη των αόρατων οριζόντων _
σε κύμα την αφήνεις
σε τούτες τις παροντικές ακτές
την άμμο να θωπεύει την κινούμενη
της πενιχρής κι εξαίσιας ζωής μου
που πριν την αισθανθώ κι αυτή θα σου ανήκει
και αδιάφθορος, Εσύ, κριτής
θα με προτρέπεις να γευθώ
ό,τι μπορεί το είναι μου ν΄ αντέξει
γνωρίζοντας πως η Αγάπη είναι η μόνη,
την προτροπή σου που μπορεί να εκπληρώσει,
να μεταμορφωθεί σε φώς
εκεί όπου θα γίνει ένα με τη Γνώση.
Πατήρ Ποιητών
Ο Ήλιος θα΄ναι πάντα Ποιητής
κι εγώ κιθαρωδός ταπεινός των ίσκιων
τις νοσταλγίες θα ξυπνώ
στ΄ αχνόφωτα αρχέγονα χαράματα
των πράσινων ποικιλιών και των πολύχρωμων εντόμων
Ο Ήλιος θα΄ ναι πάντα παναρμόνιος
κι εγώ θαλασσοπόρος μαγεμένος του ανέλπιστου
θα επιμένω να αναζητώ μενεξεδιά νησιά
όπου δεν θα΄ ναι μόνο τα θροΐσματα που θα μιλούν
και χρησμωδίες θα καθαγιάζουν
την μεταίχμια ύπαρξή μου
Ο Ήλιος θα΄ ναι πάντα μεγαλήτωρ
στο κόσμο αυτό των μνησιπήμονων ανθρώπων
και της ηεροφοίτιδος ψυχής εγώ ο ραψωδός
ατεύχητος και ατειρής θα αιθεροβατώ
της κοσμικής ενάλλαξης τα όντα υμνωδώντας
Η αδιάνυτος οδός
Αυτόχειρ ο επίγειος των ανθρώπων χρόνος
μετέωρος στην αδίαυλο οδό
στου κραταιού Θεού που οδηγεί τα τηλανάκτορα.
Άβαπτος ο ιριοειδής πλανήτης
………………………………………………..
Θεέ μου σ΄ αναζήτησα, σ΄αναζητώ
κι αν τούτο είναι «αμαρτία»
αφάνισέ με.
Απολλώνιον Βάκχευμα
Ι
Από Κόσμο σε Κόσμο
μια ακόμη φορά
η άτεγκτος ηδονή
που αναδύει η σάρκα.
Αμαρτία την είπαν.
Για τη σάρκα πρώταρχος τελετουργία.
Στα αόρατα σκοτεινά εργαστήρια,
αμφορείς και κλεψύδρες του Άδη
υπαινίσσονται αειγενεσία
Ταλαντεύεσαι
Εισχωρείς
Αταλάφρων
Την Αρχή λησμονείς.
Αντισφέρεσαι χωρίς ανταξίωσιν
Ατελέσφορα λειτουργείς Κοσμική Χρησμωδία
Η εισχώρησις άβαθος
Θήρειος συνοικήτωρ
Των σπηλαίων ωρύωμα…
Κοσμικού Συνοχέως το Κέλευμα
Ψυχωστήριο
Διαγγέλεται
Αναβάπτισμα
Απολλώνιον Βάκχευμα.
……………………………………………..
……………………………………………….
Απάξιοι;
Ποιοι είν΄αυτοί που κυβερνούν
τον Λαό που προσπαθούν
όλοι να τον αφανίσουν
και στη Λήθη να τον ρίξουν;
Έλληνες είναι όλοι αυτοί;
Ποιοι είν΄ αυτοί που κυβερνούνται
απ΄ αυτούς που οδηγούνται
φθίνασμα να καταντούν
δίχως να βαρυγκομούν;
Έλληνες είναι όλοι αυτοί;
Πόσοι μείναν θα το δούμε
στους καιρούς π΄ ακολουθούνε.
Νάταν μόνο οι αλλοδαποί
πράξη θα΄ ταν εύκολη,
είναι κι οι υποκριτές
που προβάλλονται Έλληνες!
1991
……………………………………………………
…………………………………………………………….
Εμφάνεια
Θεσμοφόροι σκηπτούχοι του σκότους
Μητροπόλεις ιδρύουν
Νεμέτορες κόσμου νεότακτου
Το Πνεύμα απολλύουν
Η ΥΛΗ: αυτή η Θέμις, αυτή η Νέμεσις
αυτή πανθρήσκευμα αυτή η σπλάχνησις.
Η ΥΛΗ: γι΄ αυτή ο αιθήρ, γι΄ αυτή το πέλαγος
γι΄ αυτή ο χρόνος, γι΄ αυτή το έρεβος.
Η ΥΛΗ: γι΄ αυτή η ιότης, γι΄ αυτή η δύναμις
γι΄ αυτή η ειρκτή, γι΄ αυτή η κλήτευσις.
Η ΥΛΗ: γι΄ αυτή το κατάκριμα, γι΄ αυτή το παράκουσμα
γι΄ αυτή το κέλευσμα, γι΄ αυτή το φόνευμα.
Η ΥΛΗ: γι΄ αυτή οι φορείς, γι΄αυτή οι νοσούντες
γι΄ αυτή η ειλωτεία, γι΄ αυτή οι παρασιτούντες.
Η ΥΛΗ: γι΄ αυτή οι επίμολοι, γι΄ αυτή οι ερειπιώνες
γι΄ αυτή οι ποντίφηκες, γι΄αυτή οι πατριαρχούντες.
Η ΥΛΗ: γι΄ αυτή η οχλοκρατία, γι΄ αυτή η ολιγαρχία
γι΄ αυτή ο φθόνος, γι΄ αυτή η αγνωσία.
Η ΥΛΗ: γι΄ αυτή το κράτος, γι΄ αυτή ο πόλεμος
γι΄ αυτή το όδυρμα και ο όλεθρος.
……………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………..
Χρησμός
Στους φωτεινούς τους μυρσινώνες,
γαλαζοχίτωνες αιώνες
τελετουργούν.
Χρησμαγορούν για τους ανθρώπους
και χρησμολύτες κατά τόπους
αναφωνούν:
Ο Θεορρήμων
Ο Θεόφρων ο Θεοσέπτωρ ο Θρασύστομος
ΠΥΡΑ ΙΕΡΗ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ
ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ
ΤΟ ΦΘΑΡΤΟ ΚΑΙ ΕΠΩΔΥΝΟ
ΑΕΙΖΩΗ ΚΑΙΣ ΤΡΙΓΥΡΩ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ
ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΡΗΜΟΥ
ΔΩΡΕΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ
ΥΔΩΡ ΚΑΙ ΑΥΡΑ
ΚΑΠΡΙΖΕΙΣ ΦΩΣ
ΗΡΙΓΕΝΕΙΑ ΑΝΑΣΣΑ
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Το μυστήριο που Είμαι
Εσύ Ζωή
που ηγεμονεύεσαι και ηγεμονεύεις τόσο
που με ενσαρκώνεις στου Φωτός τις Θείες μελωδίες
να νοσταλγώ των ίριδων νεφέλιες αβύσσους
όπου τα δάκτυλα Θεών πλάθουν την Πρωτουσία
και αιθέρια διασκορπούν τα σπέρματα των Όντων
στην προσταγή σου την σοφή να τα κυοφορήσεις,
πες μου, για πού τα ρεύματα τα Κοσμικά με πάνε
πες μου, ποιο είν΄ το πρόσταγμα που σου ΄δωσε ο Χρόνος
και ποια στο Χρόνο αποστολή ανέθεσες να πράξει
Στις νύμφες τούτες τις γυμνές
μέρες, κόρες του Ήλιου
στις νύχτιές τους τις σκιές
καθρέφτισμα των άστρων
γιατί στην επιφάνεια και στης γραμμής το σχήμα
χαράζεις την ταυτότητα του αιώνιού μου «Είμαι»
κι άλλο στοιχείο απ΄ αυτό δεν θέλεις να γνωρίζω
ενόσω υπάρχω μες στο φως κι ανάμεσα σε «όμοια»;
Δεν είσαι εσύ που λειτουργείς με την πυρά του Χρόνου
με Αθανασίας άμφια, μ΄ απόκρυφα ευαγγέλια
στον ιερό που δόμησες Ναό της ύπαρξής μου;
Δεν είμαι εγώ που απορώ, το εκκλησίασμα όλο
από Ναό σ΄ άλλο Ναό που εισέρχομαι να νοιώσω
την αρμονία των λαμπρών ημίθεων Ερώτων
που υμνείς, μόνη Ιέρεια
κι αναρριγούν οι Κόσμοι;
Δεν είσαι Εσύ, του Έρωτα και της Αντιτυπίας Κόρη
που σ΄ ανετέθηκε το Κοσμικό Μαντείο
κι η Ασκητική που οδηγεί τον άνθρωπο στο Θείο;
Πες μου τον Μυστικό Χρησμό…
- Η Μνήμη κόρη της Μνημώς
και η Μνημώ της Μνημοσύνης
Η Μνημοσύνη του Φωτός
και Ευταξίας της Αιθερίης
Η Ευταξία του Νοός
και της Αρχέτυπης Προϋλης
Της Μνήμης κόρη είμαι εγώ
μικροαδελφή του Χρόνου
Η μάνα σου είμαι από εδώ
από την άλλη είσαι του Λόγου…
- Τον δεύτερο πες μου Χρησμό
- Όλα των ανθρώπων πονήματα επινοήματα.
Άνθρωπος : ετωσιοεργός
ευάγων
Άνθρωπος : ευαπάτητος
εύβουλος
Άνθρωπος : ευδιάφθορος
αδιάφθορος
Άνθρωπος : αγενής
ευγενέτης…
Τύχη και ανάγκη ανθρώπων επινοήματα
- Τον τρίτο δώσε μου χρησμό
- Δεν είμαι ότι φαίνομαι
Δεν είμαι ότι είσαι
Δεν είσαι ότι φαίνεσαι
Από το είμαι είσαι
Αυτό μόνο δεν είσαι…
- Τον τέταρτο πες μου Χρησμό
- Όπου πηγαίνω δεν θα πας
Όπου θα πας δεν θα΄ ρθω…
- Τον πέμπτο δώσε μου χρησμό
- Από τα κίβδηλα αντίτυπα φυλάξου
Δέσμιο προσπαθούν να σε κρατήσουν
- Τον έκτο θα΄ θελα χρησμό
- Από την άλλη των Καιρών
και όλων των φαινομένων…
- Τον έβδομο μόνο χρησμό
- ……………………………….
- ………………………………..
Το μυστήριο που είμαι ποτέ δεν θα γνωρίσω
Ηώς πυριφλεγής
Έαρ της Ιστορίης
Λόγος Απολλώνιος
Θριαμβοφόρος των Ήλιων;
Το μυστήριο που είμαι ποτέ δεν θα γνωρίσω.
Θριαμβοφόρος των Ήλιων
Ναυαγός της άμμου
Επαίτης μνησιπήμων
Εναρηφόρος άρπαξ;
Το μυστήριο που είμαι ποτέ δεν θα γνωρίσω.
Επαίτης μνησιπήμων
Επιμηθεύς διπλέλιξ
ένθυμος κομπορρήμων
μάχλος, νηλής, οινόφλυξ;
Το μυστήριο που είμαι ποτέ δεν θα γνωρίσω.
Επιμηθεύς διπλέλιξ
Επίλογχος του κόσμου
ηγάθεος των Όντων
των Ολυμπίων ήλιξ;
……………………………………….
Κοσμικός Νυμφίος
Ο Χρόνος, νοσταλγός του εαυτού του
και των νοσταλγιών του αναπλάστης,
των φωτεινών τεκτονημάτων
των μυστηριακών θαυμάτων
της αχανούς διαπλασματικής υφής του
αυτοπλάστης.
Κατέρχεται αποθριαμβικά στις οικογένειες της Ύλης
ν΄ αναδεύει την πολυδυναμική αρχέγονη Εστία
της αναπότρεπτης, ασύλληπτης αναδημιουργίας.
Θριαμβικά ανέρχεται τις κλίμακες του Λόγου
να εισχωρήσει στον Ναό της μεταμόρφωσής του.
Σαν κύμα από φράγμα σε φράγμα των Συμπάντων,
σαν συγχορδία κλίμακας, το φως που είναι νότα,
ανιχνευτής των αχανών μεταίχμιων οριζόντων
που πάλλονται και εισχωρούν μες στην πομπή του Όντος.
Ο χρόνος αγωγός των φωτομυστηρίων
και λειτουργός από – και συγκαλύψεών των
μες στον υπέρτατο Ναό της Κοσμικής Τελετουργίας
Ιεροφάντης του Νοός και Κοσμικός Νυμφίος
και στοιχειάρχης μήκιστος, πρώτος Τετρακτυάρχης.
……………………………………………………………………………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου