Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Η ΔΕΙΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Η «ΔΕΙΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»
(ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΑΙ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ)
(μία άποψις εν ολίγοις)

Η τρομοκρατία η οποία στρέφεται εναντίον αθώων και δικαίων είναι πράξις εσχάτης βαρβαρότητας. Εις την εποχή μας αποκαλύπτει την αρχέγονη κτηνοπρέπειά μας. Όταν φέρει το σκήπτρο της εξουσίας ανασύρει εις την διαιωνία μνήμη μεθόδους δολίας καταδυναστεύσεως του ανθρώπου από τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων. Εναντίον αυτής της απαξιωτικής καταστάσεως αντιδρούσαν οι καταπιεζόμενοι με κάθε δυνατό τρόπο.
Η εξουσία εχαρακτήριζε αυτήν την αντίδρασιν τρομοκρατία. Η αντίδρασις όμως (κατά τους τρομοκράτες) ήτο πράξις κατά της αδικίας της εξουσίας η οποία διαιωνίζετο ένεκα των μεθόδων της νομιμοφανούς κρατικής τρομοκρατίας. Φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να επιλύσουμε τις διαφορές των αντιμαχομένων.
Οπωσδήποτε όμως εγκληματική ενέργεια εναντίον αθώων και δικαίων ή ακόμη εναντίον αθώων και μόνο είναι πράξις καταδικαστέα.
Όσον αφορά το δισεπίλυτον που προανέφερα θα ήθελα απλώς να πω μία φράση διά κάθε αντιμαχόμενο:

α) Εις τα προπύλαια της παρακμής και του θανάτου το να υπερηφανεύεσαι διά την παντοδυναμία σου και την ¨αιωνιότητά¨ σου είναι τουλάχιστον αφροσύνη. Όμως «τίκτει γαρ κόρος ύβριν, όταν πολύς όλβος έπεται ανθρώποις οπόσοις μη νόος άρτιος ή»
β) «ού γαρ έσθ΄ όπως τα θεών βουλεύματ΄ ερευνάσει βροτέα φρενί…..»

1.Βροτολοιγός και Νέμεσις

Οποιαδήποτε μορφή τρομοκρατίας αποτελεί εκδήλωσιν «βαρβαρότητας» και οι πλέον αγριοβάρβαροι ίσως κυβερνούν την ανθρωπότητα σήμερα.
Την Θεόκλυτον, παλαιομήτωρα ανθρωπότητα διεδέχθη η αλαζών θεοστυγής ανθρωπότης και η εκ του «μέλλοντος» εξόρμησις της ευμνήστου Νεμέσεως, ακάθεκτος και αναπόδραστος.
Η «δειμοκρατία» της νεοτόκου «δημοκρατίας» του σημερινού κόσμου φαίνεται να οδηγείται προ των νεμετόρων  της Νεμέσεως. Οι βροτοστυγείς δειμοκράται και τα προκαλύμματά των, οι αδημοκράτητοι «δημοκρατικοί» ηγέται των Λαών, κύριοι αλλά όχι οι μοναδικοί υπεύθυνοι δια τον ανυπόπτωτον, πέλωρον, άγχαυρον Βροτολοιγόν είναι αδύνατον να αποφύγουν την αμείλικτον καταδίκην.
Άπασα η ανθρωπότης σύρεται υπόδικος και προμηνύονται παντοιοτρόπως τα περιπετή πρήγματα!....
Είθε να κατορθώσουμε το (φαινομενικώς;) ακατόρθωτον. Να συνετισθώμεν προ ταύτης της ακροσφαλούς, ταχυμήνεως «περιόδου». Οι καιροί ου μενετοί και έσχαται αι δυνατότητες διασώσεως μας.



2. Η κληρονομικότης της τρομοκρατίας

Πριν καθορίσω την τρομοκρατίαν («δειμοκρατίαν») θα πρέπη να αποκαλύψω ποίος τη γεννά, καθότι φέρει «κληρονομικά» χαρακτηριστικά του.           Συνοπτικώς, η τρομοκρατία είναι γόνος τρομοκρατίας και συνυπάρχουν τρείς γενεαί τρομοκρατιών. Η υπερκρατική, η κρατική, και η «απαιτηδικαία». Η τελευταία είναι αυτή η οποία συνηθέστατα παρουσιάζεται ως η κυρίως τρομοκρατία, η «επικηρυγμένη», εναντίον της οποίας συνήθως στρέφονται αι άλλαι δύο. Μήτηρ της απαιτηδικαίας τρομοκρατίας είναι η κρατική  τρομοκρατία, η οποία όμως αρνείται πεισματικώς αυτή την μητρότητα. Βεβαίως η κρατική τρομοκρατία (είτε συνδέεται εμμέσως είτε αμέσως και στενώς διαπλέκεται με την υπερκρατική) «φαίνεται» να δέχεται συχνότατα πιέσεις εκ της αινοτιτανίδος «μητρός» της, της οικονομικής «ολιγαρχίας», να φέρεται πολλάκις εις το έπακρον  αδικοτρόπως, πολύ περισσότερον απ΄ ότι η ίδια θα επιθυμούσε (υποτίθεται) και να αδυνατή και να αρνηθή καθότι τότε θα δεχθή τας τρομοκρατικάς της επιθέσεις. Αι μυριάδες των πολιτών (φοβισμένοι χρειοκόλακες και χαυνοπολίται εις το μεγαλύτερο ποσοστόν) δέχονται αδιαμαρτυρήτως ή μη τα συνεπείας της κρατικής τρομοκρατίας και συνηθέστατα απαντούν με μεγαλύτερη δουλοπρέπεια η οποία σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηρισθή έντρομος πανδουλεία. Όταν ακόμη «κληθούν» να εκφέρουν γνώμη, καταδικάζουν όχι την κρατική τρομοκρατία, την οποία αναγκαστικώς θεωρούν ως θεμιστεί αρωγό των, αλλά την απαιτηδικαίαν τρομοκρατίαν (ακόμη και αν την εύχονται).
Η διεθνής κρατική τρομοκρατία, δίνει πολλάκις την εντύπωσιν σχιζοειδούς συμπεριφοράς καθότι φαίνεται ότι δι ασήμαντον αφορμήν ή και ανύπαρκτον, κράτος (ή κράτη) να ασκή τρομοκρατία εναντίον άλλου κράτους. Κάθε άλλο παρά περί σχιζοφρενείας των κρατών πρόκειται. Απλώς, «σχίσμα» εμφανίζεται εις τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας η οποία (ως συνέπεια του ενδο-ολιγαρχικού ανταγωνισμού) χρησιμοποιεί ως μοχλούς τρομοκρατίας τα διάφορα «κράτη» και τους λαούς των (με όλας τας συνεπείας επί των λαών.) Περαιτέρω, ο τρόπος ενδο-ολιγαρχικής ασκήσεως της οικονομικής τρομοκρατίας, μας είναι  γνωστός.

Καταλήγω λοιπόν εις το να ταξινομήσω την τρομοκρατίαν εις:
α.…μη κρατικήν τρομοκρατίαν ή «απαιτηδικαίαν» τρομοκρατίαν
β….εις κρατικήν τρομοκρατίαν  ή «Θέσμιον» αδικότροπον τρομοκρατίαν
γ….εις υπερκρατικήν (ολιγαρχο-οικονομικήν) ή Θούριν αδικομήχανον τρομοκρατίαν.
Μία τετάρτη μορφή, η θρησκευτική δεν είναι αμιγής αλλά διαπλέκεται με τας δύο τελευταίας.

Όσον κι αν φαίνεται παράδοξον, η απαιτηδικαία τρομοκρατία είναι σπανιωτάτη σήμερα. Συχνάκις όμως οι εκδηλώσεις των άλλων μορφών τρομοκρατίας σκοπίμως αποδίδονται εις αυτήν. Η σύγχισις επιτυγχάνεται ευκόλως καθότι τα κέντρα δια την μαζικήν προενημέρωσιν κατευθύνουν τα μέσα μαζικής «ενημερώσεως» διά την καταλληλοτέραν απόδοσιν της παραπληροφορήσεως. Ούτως η οποιαδήποτε απάτη όχι μόνον είναι αφανής, αλλά είναι δυνατόν να στρέψη τον αδικημένο εναντίον της συνειδήσεώς του και να έχη τύψεις διά έγκλημα το οποίον διέπραξαν εις βάρος του. Πέραν τούτου, ακόμη και η σύστασις ψευδοαπαιτηδικαίας τρομοκρατικής ομάδας από την κρατικήν και οικονομικήν τρομοκρατίαν, όταν απαιτείται, και κατορθωτή είναι και ευέλεγκτος η δράσις της.


3. Η έντρομος ανθρωπότης

Η ανθρωπότης του παρόντος ίσταται έντρομος απέναντι του μέλλοντος. Ποίος ευθύνεται δια τούτον τον τρόμον; Οι κατά καιρούς εμφανισθέντες και εξωλοθρευθέντες απαιτηδίκαιοι τρομοκράται ή αι ακαθαίρετοι «θέσμιος» και ¨θούρις¨, ακόρεστοι και πολυμήχανοι τρομοκρατίαι; Είναι όμως δυνατόν να ευθύνονται μόνον αι δύο; Και η ανθρωπότης; ανεύθυνον  ¨κύτος¨;  Και οι άνθρωποι του ¨πνεύματος¨; αποχαυνωμένοι και στρατευμένοι εθελόσοφοι, και εθελόδουλοι….;  Και οι ¨ιερουργοί¨ ; Θεοκάπηλοι ; 
Αι βαρύταται συνέπειαι αυτού του δισβιότου συστήματος, ακώλυτον, καθώς είναι, ορμούν διαρκώς επί της ¨κυματοπλήγος¨ ανθρωπότητος με αποτέλεσμα ο μεν ¨πολιτισμός¨ της να καταστή βροτοβάμον πέλωρ … αύτη δε αγχίκρημνος και άνελπις…
Εάν άνευ βίας, τουτέστιν τρομοκρατίας, η ανθρωπότης κατέληγε εις αυτήν την ακρομανήν και απροσόρατον κατάστασιν, τότε δεν θα είχαμε αμφιβολίας δια την φυσικήν μας σχιζοφρένεια ή ολιγοφρένεια, ούτε θα αντιλαμβανόμεθα ¨χάσματα¨ μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου.
Κάποια τρομοκρατία αιώνων, αδυσώπητος, παμμυσαρά, πανεπίσκοπος, πολύμητις και πολυκρατής μας εξώθησε προ των πυλώνων του ¨κωκυτού¨ Θα ήτο δυνατόν να δημιουργηθή μία διαφορετική κατάστασις; Πιστεύω ότι θα ήτο, αλλά αι δυνατότητες διά μιάν τοιαύτην εξέλιξην ήσαν ελαχιστότατες από την αυτοκρατορική ρωμαϊκή εποχή και μετά και ιδιαιτέρως κατά την διάρκειαν  της (δια) χριστιανικής εποχής κατά την οποίαν σταδιακώς και δραστηρίως διαμορφώνονται και εδραιώνονται αι συνθήκαι αι οποίαι οδήγησαν εις την σημερινήν τερμίαν κατάστασιν η οποία ραγδαίως άρχισε να διαμορφώνεται από το τέλος του 18ου αιώνος όταν ο αμβλυωπός ακόμη διαφωτισμός φιλοδοξεί (ματαίως όμως) να καταστή ηνίοχος της ανθρωπότητος, όταν οι ¨Η.Π.Α.¨, (λάθρα), ίνις της ευρωπαϊκής (κυρίως αγγλικής) τρομοκρατίας, ¨προορίζονται¨ να καταστούν η ύνις της παγκοσμίου (θεσμίου και θούριδος) τρομοκρατίας (ή κυρία εκπρόσωπός της) μετά δύο περίπου αιώνας προσελκύουσαι ή ενεργοποιούσαι τους αντιστοίχους διεθνείς τρομοκρατικούς πυρήνας και χρησιμοποιώντας μεθοδικώς και με πρωτοφανή (και ετερόφωτον) πανουργίαν και βίαν το άρμα του καπιταλισμού.
Όμως.…..

4. Καπιταλισμός – ψευδοσοσιαλισμός και ανυπόστατος κομμουνισμός

Το ατομικό συμφέρον εδρεύει εις τον ¨πυρήνα¨ του καπιταλισμού, ο οποίος ¨θεωρεί¨ το άτομο ως τον καλύτερο εκπρόσωπο, κριτή και υπερασπιστή των συμφερόντων του.
Ούτως, θα επιδιώξη μετά ζήλου την αναζήτησιν, τη διαμόρφωσιν, την ανάπτυξιν και εκμετάλλευσιν με κάθε τρόπο, των συνθηκών αι οποίαι θα ευνοήσουν το ατομικόν του συμφέρον (το οποίον κατά κανόνα έρχεται εις πλήρη αντίθεσιν με το κοινωνικό συμφέρον).
Υποτίθεται ότι, αθροιστικώς, τα ατομικά συμφέροντα καταλήγουν εις το συλλογικό συμφέρον! Αποσιωπεί βεβαίως (ο ¨καπιταλισμός¨) το καίριο σημείο: πού δύναται να οδηγήση τον άνθρωπο το ακόρεστο ένστικτο το οποίο επιδίδεται εις την άγρα των συμφερόντων του και πώς διαμορφώνει τα ένστικτα και την εν γένει υπόστασιν η ανταγωνιστική τούτη άγρα. Καθιστά το άτομον ¨κοινωνικότερον¨ ή εις το έπακρον αντικοινωνικόν; Μόνον ολιγόνοες και υποκριταί υποστηρίζουν το πρώτο, εκτός εάν συγχέουν την υποκρισίαν, την κακοήθην δαιδαλογλωσσίαν, την δημοβορίαν, την φονεία χρυσεραστίαν, την ατασθαλίαν, το έγκλημα, το κλέμμα, τον αιμαγμό, την σκευωρία, τα αδικοπραγήματα, την κερδαλεότητα, την κενεοφροσύνη, τους προγραμματισμένους λιμούς και λοιμούς ακόμη και γενοκτονίας και άλλα ανάλογα με το κοινωνικό συμφέρον και με τας προϋποθέσεις της κοινωνικής ευσοίας.
Το οξύμωρον βεβαίως είναι ότι και εις το εκ διαμέτρου αντίθετον (υποτίθεται) οικονομικόν σύστημα, οι αντιπρόσωποι και υπερασπισταί του κοινωνικού συμφέροντος οδήγησαν εις την εκμετάλευσιν των πάντων προς όφελος του προσωπικού των συμφέροντος και υπερμέτρου ματαιοδοξίας των  (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), {όχι περιέργως, μεταξύ ενός σκωτσέζου, του Adam Smith, (καπιταλιστική θεωρία) και ενός (γερμανο) εβραίου, του Karl Marx, (κομμουνιστική θεωρία), η παγκόσμιος οικονομική ¨δραστηριότης¨ διατηρεί την πενία, την πείνα και την δυστυχία της ανθρωπότητος εις κατάστασιν αιωνίας ακμής}.
¨Αινοτιτάν¨ το έν σύστημα, ¨ταλατιτάν¨ το έτερον σύστημα και η ανθρωπότης ¨παίγνιον¨ ενδιαμέσως, ταλαίπωρος και αινοπαθής απολαμβάνει την ¨γη της ειλωτείας¨.  (η γη της επαγγελίας των ¨γραφών¨, διά ορισμένους, προορισμένη μόνον δι΄ ένα λαόν, δι΄ άλλους, προορισμένη δι΄ όλους τους λαούς, κατεποντίσθη φαίνεται, εις το παρελθόν και η Μεγαλεξάνδρειος πορεία προς μια πραγματική, ανεκόπη λόγω παρεμβάσεως της Αίσης).

Οι θεωρητικοί της οικονομίας δεν φαίνεται να έχουν πολλάς ¨ομοιότητας¨ με τους αδικόχειρας της οικονομίας, ούτε βεβαίως και πολύ εμφανείς διαφοράς. Όταν ο θεωρητικός λέγει π.χ. ότι από την παραγωγική ικανότητα μιας χώρας εξαρτάται ο πλούτος της, ο πρακτικός της οικονομίας (αδικόχειρ και αδικομήχανος μηχανισμοκράτης – ο κατ΄ ευφημσμόν  τεχνοκράτης - έμπορος) εκλαμβάνει την ¨παραγωγή¨ (την κατοχή, έλεγχο, ¨διάθεσιν¨ κλπ) όπως ο ίδιος θεωρεί συμφέρον (¨του¨) και αδιαφορεί εγκληματικώς δια το συμφέρον της χώρας ή της ανθρωπότητος (πλέον). ¨Παράγει¨ οτιδήποτε (έως και θανατηφόρο) με οποιονδήποτε τρόπο (έστω και θανατηφόρο). Ελέγχει και απαγορεύει (μέσω των γνωστών μηχανισμών) ακόμη και τον πένητα, τον ακτήμονα και τον άστεγο πολίτη να παράγη (ή να δύναται να αποκτήση) έστω την καθημερινή του τροφή και προτιμά να καταστρέφει το πλεόνασμα παρά να το διαθέτη εις χαμηλάς τιμάς ακόμη και εις τους λιμοθνήτες.  
 Επί πλέον προϊόντα επικίνδυνα διά την υγείαν, με  εγκληματικήν ασυνειδησίαν  είναι δυνατόν (και διά της βίας) να τα διαθέση εις τους ανύποπτους καταναλωτάς. ¨Αρωγός¨ του πολλάκις, σχεδόν πάντα, το ¨κράτος¨, το οποίον θεσμοθετεί υπέρ του και (εκτός κραυγαλέων περιπτώσεων  όπου συχνότατα υπεισέρχεται ο παράγων ανταγωνιστικών συμφερόντων) τον προστατεύει και προωθεί. (φαινόμενον κρατικο-οικονομικής αλληλοπροωθήσεως).
Όταν ένας αριθμός εξαθλιωμένων πολιτών απαιτήση (σπανιότατα) διά ειρηνικών μέσων να σεβασθούν (οι κρατικο-οικονομικοί παράγοντες) την επιβίωσίν των, χαρακτηρίζονται (οι κρατογενείς επαίται) ¨τραμπούκοι¨ και αντιμετωπίζονται αναλόγως.
Εάν απαιτήσουν ¨βιαίως¨ (διότι ο κίνδυνος λιμοκτονίας τους απειλεί ή διότι οποιαδήποτε αδικία προερχόμενη εκ συμφερόντων οικονομικών ολιγαρχιών έχει τας πλέον οδυνηράς επιπτώσεις επί της ζωής των εν  γένει) τότε χαρακτηρίζονται τρομοκράται (με οποιοδήποτε επιπρόσθετο επίθετο), αδιαφόρως εάν είναι εις όλους γνωστό ότι έχουν εξωθηθή εις αυτήν την αντίδρασιν ένεκα των συνεπειών της κρατικοοικονομικής τρομοκρατίας.
Η ¨βιαία¨ πράξις διαμαρτυρίας λοιπόν η οποία απαιτεί δικαιοσύνην χαρακτηρίζεται ¨τρομοκρατία¨ ενώ αι δαιδαλότροποι πανουργίαι αι οποίαι συμπεριλαμβάνουν κάθε μορφή βίας και τρόμου χαρακτηρίζονται ¨θέσμιοι¨ καθότι τας επιβάλλει η ¨θούρις αλκή¨ των  γιγαντιαίων οικονομικών παραγόντων. Ποία λοιπόν η πραγματική τρομοκρατία; η απαιτηδικαία; η ¨θέσμιος¨ ή η θούρις;
Η απαιτηδικαία, επαναλαμβάνω, έχει σχεδόν εκλείψει (ένεκα της αμειλίκτου πλέον και ποικιλομηχάνου εφαρμογής των άλλων σε κάθε τομέα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων) και αι τρομοκρατικαί εκδηλώσεις εις την εποχή μας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα ¨τριβών¨ οικονομικοπολιτικών συμφερόντων της ασυναλγούς, ατλήτου, αρισκυδούς και βιοφθόρου οικονομικής ¨αριστοκρατίας¨…..
(Είθε να απεγκλωβισθούν κάποτε οι πραγματικοί δημοκράται, οι οποίοι δεν δύναμαι να αρνηθώ ότι υπάρχουν, από τους ¨δειμοκράτας¨ – δυνατότης απίθανος! Εφ΄ όσον η οικονομία κατέστη πανίσχυρος αλλόφρων κοσμο-νομία τμήμα της οποίας είναι η παγκόσμιος κρατο-νομία, αι πιθανότητες αλλαγής πορείας προς την λύτρωσιν φαίνονται μηδαμινές).

5. Επίλογος

Η άφρων βία είναι η μαία της φένακος αποτυχίας, η οποία, υποδυόμενη μορφές επιτυχίας, καταλήγει βραδέως ή ταχέως εις όλεθρον, συμπαρασύρουσα και όσους την επίστευσαν.
Όσον ευκόλως λησμονούν, εις τον ίδιο βαθμό ευκόλως πιστεύουν οι άνθρωποι. Ειδικώς οι ανέλπιδες ενδίδουν κάποτε με απίστευτον ευκολίαν εις κάποια ¨πίστιν¨ η οποία φθάνει εις το σημείον να φαίνεται προϊόν ¨προκαταλήψεως¨ ή προοίμιον ¨αποκαλύψεως¨. Εις τους νοοπλάνους είναι γνωστή η ¨διαδικασία¨ και την ενεργοποιούν μεθοδικώς όποτε αι καταστάσεις (των) το απαιτούν.
Ως απαίτησιν κάποιας (αναλόγου) ¨προκαταλήψεως¨, οι άνθρωποι αναμένουν και ¨ανακαλύπτουν¨ (η ανωτέρω μεθοδεία) εις το τέλος κάθε αιώνος (και ειδικώς, χιλιετηρίδος), χαρακτηριστικά και πολύ ουσιώδη γεγονότα, εις τα οποία αποδίδουν και την ¨σφραγίδα¨ του απερχομένου αιώνος, ενώ συγχρόνως με προαγγέλσεις και ¨προφητείας¨ βαπτίζουν τον ανατέλλοντα αιώνα, βλαψιφρόνως. Τα επουσιώδη πολλάκις αναγορεύονται ουσιώδη. Επιπλέον, προσπαθούν επιπολαίως και διά της βίας να προκαλέσουν γεγονότα τα οποία θα ¨σφραγίσουν¨ τον ¨χρόνο¨ της διαδοχής (πολλάκις τραγελαφικά).

Διά μιάν φοράν η ¨άφρων βία¨ κάτωθεν των αψίδων του αγχιτελούς και του αγχιτόκου αιώνος ετοιμάζεται να επιτελέση, ίσως, την πλέον απευκταίαν πράξιν…..

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΠΟΥΣΙΔΗΣ
(απόσπασμα από το έργο του ΠΕΡΙ ΑΡΠΑΞΙΒΙΩΝ – 1999)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου